ബെല്‍ അമി | അദ്ധ്യായം 6 | രാജന്‍ തുവ്വാര
പ്രജ്ഞ
മധുരതരമായ ഒരു ശബ്ദം എഴുന്നേല്‍ക്കൂ എന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ചു വിളിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് ഞാന്‍ ഉണരുന്നത്. ഹാളിലെ തറയില്‍ കിടക്കുന്ന ഞാന്‍ വിവസ്ത്രനാണ്. ഒളിക്കാന്‍ ഒന്നുമില്ലാത്തവനെപ്പോലെയാണ് എന്റെ സ്ഥിതി. ഞാന്‍ കണ്ണു തുറന്നു ചുറ്റും നോക്കി. എന്റെ സമീപം ജൂഡിത്ത് ഇല്ല. ഞാന്‍ കാണുന്നത് ചാരുമതിയെ. ഞാന്‍ വലതു കൈകൊണ്ട് ചുറ്റും പരതി. ഒരു ഷര്‍ട്ട് എന്റെ കൈയില്‍ തടഞ്ഞു.
ആ ഷര്‍ട്ട് എന്റെയല്ല. ജൂഡിത്തിന്റെയാണത്. ഞാന്‍ അത് ഉപേക്ഷിച്ചപ്പോള്‍ ചാരുമതി എന്റെ ബോക്‌സറും ബര്‍മുഡയും എടുത്തു നീട്ടി. ഈ ചിത്രകാരികളുടെ വരവോടെ എനിക്കു നഗ്‌നതാബോധം ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു.
ചാരുമതിയുടെ മുഖത്ത് ഇപ്പോള്‍ കൗതുകപ്പുഞ്ചിരി. ലജ്ജ പൊയ്‌പോയിരിക്കുന്നു. എന്റെ നഗ്‌നശരീരം ഒരു ശരാശരി മധ്യവയസ്സുകാരന്റേതുപോലെ അസുന്ദരമല്ലെന്ന് ഞാന്‍ വിലയിരുത്തി. വയര്‍ പുറത്തേക്കുന്തുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കുന്നതേയുള്ളു. ഗുഹ്യരോമങ്ങള്‍ നരച്ചിട്ടില്ല. അല്പം നീണ്ടുവളര്‍ന്നിരിക്കുന്ന താടിയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന നരച്ച ഇഴകള്‍ മുഖത്തെ കുറച്ചുകൂടി ആകര്‍ഷണീയമാക്കുന്നു. ദസ്തയേവ്‌സ്‌കിയന്‍ വിസാജ് എന്നാണ് എന്റെ താടിയില്‍ തഴുകിക്കൊണ്ട് ജൂഡിത്ത് ഇന്നലെ ആദരവോടെ പറഞ്ഞത്. ജൂഡിത്തോ അതോ ചാരുമതിയോ? ആ ശബ്ദത്തിനൊപ്പം വന്നത് ആരുടെ കൈകളായിരുന്നു, ആരുടെ മാറിടമായിരുന്നു?
പ്രജ്ഞയിലേക്കുള്ള വിനിമയം വികലമായിരിക്കുന്നു. ഒരു വര്‍ണ്ണ സ്ഫടികത്തിലൂടെയാണ് ഞാന്‍ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നത്. കാളവണ്ടിയുടെ മുന്നിലെ റാന്തല്‍വിളക്ക് ഉലയുന്നു. ചണ്ണ ചവിട്ടുമ്പോഴുള്ള ചക്രത്തിന്റെ നിലവിളി. മഞ്ഞിന്റെ വലയിലൂടെ ഞാന്‍ ആല്‍പ്‌സിലെ ഹിമപാത താണ്ടുന്നു.
‘സ്ലീപ്പ്….’
ആ ശബ്ദമെന്നെ ബെല്‍ അമിയിലേക്ക് മടക്കിക്കൊണ്ടു വന്നു. ഞാന്‍ മദോന്മത്തനെപ്പോലെ നിര്‍ലോഭം ഉറങ്ങി.
ഞാന്‍ മുകളിലുള്ള എന്റെ മുറിയില്‍നിന്ന് താഴേക്കിറങ്ങി വരുമ്പോള്‍ ഗേറ്റിലേക്കുള്ള വഴിയില്‍ ജൂഡിത്ത് ചിത്രമെഴുത്തിലേര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ചാരുമതി ഉപയോഗിക്കുന്ന സ്റ്റൂളും സ്റ്റാന്‍ഡുമാണ് അവള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.
ചാരുമതി ജൂഡിത്ത് ജോലി ചെയ്യുന്നത് നോക്കി നില്‍ക്കുന്നു. എന്നെ കണ്ടയുടന്‍ അവള്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. എനിക്കു ഒരു കപ്പ് ചായയെടുക്കാന്‍ പോയതാണവള്‍. ളോഹപോലുള്ള ഉടുപ്പാണവളുടെ വേഷം.
ചായക്കപ്പ് കൈയില്‍ വാങ്ങി ജൂഡിത്ത് ജോലി ചെയ്യുന്നിടത്തേക്ക് ഞാന്‍ നടന്നു. അന്നത്തെ പത്രങ്ങള്‍ ഗേറ്റില്‍സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള പെട്ടിയില്‍നിന്ന് പെറുക്കി എടുക്കുകയാണ് ചാരുമതി.
ജൂഡിത്ത് ധ്യാനനിരതമായാണ് ചിത്രമെഴുതുന്നത്. ഞാന്‍ ജൂഡിത്തിന്റെ തൊട്ടു പിന്നില്‍ ചെന്നുനിന്നു. അവള്‍ തനിക്ക് സമീപമുള്ള മനുഷ്യസാന്നിധ്യം അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഞാന്‍ അവിടെതന്നെ നിന്നു. എന്തൊരു വേഗതയാണ് അവളുടെ കൈകള്‍ക്ക്.
കാന്‍വാസില്‍ ആദ്യം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത് ഇരുണ്ട വൃക്ഷങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലമാണ്. അവയുടെ നിറമിപ്പോള്‍ അനിശ്ചിതമാണ്. നിമിഷങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ് ചിത്രം വികസിക്കുന്നത്. ബ്രഷില്‍ ചായം പുരളുന്നതും അത് കാന്‍വാസിലേക്ക് പടര്‍ന്നു കയറുന്നതും അതിവേഗം. പുണിഞ്ചിത്തായക്ക് ഇത്ര ദ്രുതത ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോഴേക്കും എന്റെ വീടിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിലായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന താഴികക്കുടം അവ്യക്തമായെങ്കിലും ചിത്രത്തില്‍ രൂപപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അവളുടെ ബ്രഷ് വീടിന്റെ വെളുത്ത ചായമടിച്ച ഓടുകളിലൂടെ അതിവേഗം സഞ്ചരിക്കുന്നു. ഓടുകളുടെ നിര വ്യക്തമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇടക്കിടെ വീടിനുനേര്‍ക്ക്, പശ്ചാത്തലത്തിലുള്ള തരുനിരകളുടെ നേര്‍ക്ക് മാത്രമായി അവളുടെ ദൃഷ്ടി പരിമിതപ്പെടുന്നു. എന്റെ വീടിന്റെ -ബെല്‍ അമിയുടെ- ജാലകങ്ങള്‍, വാതിലുകള്‍, മട്ടുപ്പാവിന് അതിര്‍ത്തിയിടുന്ന കറുത്ത അഴികള്‍, താഴെ വിശാലമായ പൂമുഖത്തെ നാലു കസേരകള്‍, പോര്‍ട്ടിക്കോയില്‍ കിടക്കുന്ന മെറൂണ്‍ നിറമുള്ള മാരുതി കാര്‍ (വികാസ് സ്വരൂപ് ചാരുമതിക്ക് നല്‍കിയ സമ്മാനം). അവ ഒന്നൊന്നായി നിറഭേദങ്ങളോടെ കാന്‍വാസില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. എന്തൊരു വേഗതയാണീ ഫ്രഞ്ച് സുന്ദരിയുടെ കൈകള്‍ക്കും മനസ്സിനും.
എനിക്കത്ഭുതം തോന്നി. പ്രകാശ വീചികള്‍ പോലും സൂക്ഷ്മതലത്തിലാണ് ആ പ്ലെയിന്‍ എയര്‍ ചിത്രത്തില്‍ തെളിയുന്നത്. പശ്ചാത്തലത്തിലെ പടര്‍ന്നുപന്തലിച്ച മാവിന് ഇപ്പോള്‍ പുതുജീവന്‍ ലഭിച്ചത് പോലുണ്ട്. അതിലെ മഞ്ഞ ഇലകള്‍, പൂപ്പല്‍ പുരണ്ട വലിയ ശാഖ. വീടിന് പുറകില്‍ കരിമ്പച്ച ശിരസ്സുമായി പുറത്തേക്ക് തുറിച്ചുനോക്കുന്ന വേപ്പ് മരം, ദേവതാരു, മഹാഗണികള്‍. കുറച്ചു ബ്രഷ് സ്‌ട്രോക്കുകള്‍കൂടി ചേര്‍ത്ത് അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു നിന്നു. കുറച്ചു പുറകിലേക്ക് മാറി ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് സസൂക്ഷ്മം നോക്കിനിന്ന അവള്‍ ഒരു ചെറിയ ബ്രഷെടുത്ത് മാവിന്റെ ചെങ്കല്‍ തറക്ക് കുറച്ചുകൂടി സൂക്ഷ്മത നല്‍കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
ബ്രഷ് തിരികെ പാത്രത്തിലിട്ട് അവള്‍ ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു. ജോര്‍ജ്ജ് ബ്രാക്കിന്റെ കുന്നിന്‍ചെരുവിലെ വീടുകള്‍ എന്ന ചിത്രത്തിലെ കനത്ത ബ്രഷ് സ്‌ട്രോക്കുകളാണ് എനിക്കപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മ വന്നത്. അനന്തരം അവള്‍ ഭൂമിയിലേക്ക്, ആ മാവിന് തറയിലേക്ക് മണല്‍ വിരിച്ച മുറ്റത്തേക്ക് മടങ്ങിയെത്തി. അവള്‍ക്കിപ്പോള്‍ പിന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്ന എന്നെ അറിയാനാകുന്നുണ്ട്. അവള്‍ എന്നെ കാണുന്നു.
മിയ മാല്‍ക്കോവയുടെ ലാസ്യമന്ദഹാസം.
ചിത്രമെഴുത്തു പൂര്‍ത്തിയാകുമ്പോള്‍ കാമവതിയാകുന്നോ ഇവള്‍?
ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രമല്ല ചാരുമതിയും ഈ ചിത്രത്തിനു മുന്നിലുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നു.
അവള്‍ മിയ മാല്‍ക്കോവയെ പുണരുന്നു. മിയ അവളെയും ഗാഢഗാഢം പുണരുന്നു. എനിക്കവളെ, ജൂഡിത്ത് എന്ന മാല്‍ക്കോവയെ പുണരണം. പുണര്‍ന്നാല്‍ മാത്രം പോര.
‘ജോര്‍ജ്ജ് ബ്രാക്ക് ക്യുബിസ്റ്റ് ചിത്രങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തുന്നത് കുന്നിന്‍ചെരുവിലെ വീടുകള്‍ ചിത്രീകരിച്ചുകൊണ്ടാണ്…’ ഞാന്‍ അവളുടെ ചിത്രത്തെ വിലയിരുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചു.
ചായ മൊത്തിക്കുടിക്കുന്നതിനിടെ ജൂഡിത്ത് പറഞ്ഞു:
‘ഞാന്‍ ആ കുന്നിന്‍ചെരുവില്‍ പോയിട്ടുണ്ട്.’
‘പിന്നീട് പിക്കാസോയും അതേ രീതിയില്‍ ഒന്ന് രണ്ടു ചിത്രങ്ങള്‍ വരച്ചു…’
ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
‘അതെ, അതില്‍ ഒരു ചിത്രമാണ് പാരീസിലെ ലുവര്‍ മ്യൂസിയത്തില്‍ നിന്ന് ഒരു മോഷ്ടാവ് കടത്തിക്കൊണ്ടുപോകാന്‍ ശ്രമിച്ചത്..’
ജൂഡിത്ത് പറഞ്ഞു.
‘ബ്രാക്കിന്റെ ഭാര്യ മാഴ്‌സലിന്ന് കുട്ടികളില്ലാത്തതില്‍ വിഷമമില്ലായിരുന്നു. കുട്ടികളില്ലാതിരുന്നിട്ടും അമ്പതു വര്‍ഷം അവര്‍ ഒരുമിച്ചു ജീവിച്ചു…’
ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
‘പാരീസില്‍ അതൊരു അത്ഭുതമാണ്.’
അവള്‍ ശബ്ദം താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു:
‘എന്റെ മുത്തശ്ശിക്ക് അദ്ദേഹത്തോട് കടുത്ത അനുരാഗമുണ്ടായിരുന്നു. ശില്പിയായിരുന്നു കാതറീന്‍ മുത്തശ്ശി. കാതറീന്‍ മെഷ്യെ ബ്രാക്കിനേക്കാള്‍ നാല്‍പ്പത്തിയഞ്ച് വയസ്സിനിളയതായിരുന്നു.പ്രായം കൊണ്ട് പേരക്കുട്ടിയാകാന്‍ യോഗ്യതയുള്ളവള്‍. ബ്രാക്ക് ഒരു തവണ കാതറീന്‍ മുത്തശ്ശിയെ മോഡലാക്കിയിട്ടുണ്ടെന്ന് മമ്മ ഒരിക്കല്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ബ്രാക്കിന്റെ ശേഖരത്തില്‍ ഒരു നഗ്‌നപുരുഷന്റെ ശില്പമുണ്ടെന്നാണ് കേള്‍വി. കാതറീന്‍ മുത്തശ്ശി ചെയ്ത കാമുകശില്പമാണതെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.’
‘ഈ ചിത്രം നീ എനിക്ക് തരുമോ?’
അവളുടെ പുതിയ ചിത്രം ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാന്‍ എന്റെ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു. എന്റെ വീട് എനിക്കുംകൂടെ അവകാശപ്പെട്ടതല്ലേ?
‘തരാം. പക്ഷെ എനിക്കു ബാംഗ്ലൂരില്‍ ഒരു എക്സിബിഷന് നടത്തണമെന്ന് മോഹമുണ്ട്. സര്‍ അതിന് എന്നെ സഹായിക്കുമോ? ചാരുമതിക്ക് ചെയ്തുകൊടുത്തതുപോലെ.’
‘നോക്കാം. ആദ്യം ചിത്രങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകട്ടെ. എക്സിബിഷന് പത്ത് പതിനഞ്ചു ചിത്രങ്ങളെങ്കിലും വേണം. ഈ ചിത്രവും ഉള്‍പ്പെടുത്താം.’
‘തീര്‍ച്ചയായും. ഈ ചിത്രത്തിനു മുകളില്‍ എന്റെ കാമദേവനുള്ളതെന്ന് ഞാന്‍ എഴുതിവെച്ചുകൊള്ളാം.’
എന്നിട്ട് അവള്‍ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:
‘നിങ്ങള്‍ ഒരു കാമദേവനാണ് സര്‍. പ്രതിഭാശാലിയായ കാമദേവന്‍. നമ്മള്‍ മൂന്നുപേരും ചേര്‍ന്ന് അതിലൗകികതയുടെ ഒരു ലോകം നിര്‍മ്മിച്ചുകഴിഞ്ഞു. പ്രണയത്തിന്റെ ഹരിതാഭ പ്രസരിക്കുന്ന ലോകം. ദുരന്തങ്ങളെ ഭേദിക്കുവാനുള്ള പ്രണയമാര്‍ഗം. മൂന്നുപേര്‍ ഒന്നിച്ചു പരസ്പരം പ്രണയിക്കുമ്പോള്‍ മൂന്നുലോകങ്ങള്‍ സംയോഗം നടത്തുന്നതുപോലെയാണ്.’
അവളുടെ അവസാനത്തെ വാക്കുകള്‍ പുറത്തു വരുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീടിന്റെ പൂമുഖത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
‘ഈ ചിത്രം ഉണങ്ങാന്‍ ഇനിയും സമയം വേണം…’
ചാരുമതി ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു
(തുടരും)
Copy Right Reserved