രഥംവലിച്ച രാജദമ്പതികള്‍
മിത്തുകള്‍, മുത്തുകള്‍ – 24
മഹാഭാരത കഥ
പുനരാഖ്യാനം:
ഫ്രാങ്കോ ലൂയിസ്
ച്യവന മഹര്‍ഷിയുടെ തപശക്തി വിശ്വവിഖ്യാതമാണ്. അദ്ഭുത സിദ്ധികളുള്ള താപസശ്രേഷ്ഠന്‍. ഒരിക്കല്‍ കുശികന്‍ എന്ന രാജാവിനെ പരീക്ഷിക്കാന്‍ മഹര്‍ഷി തീരുമാനിച്ചു. ക്ഷത്രിയനായ രാജാവ് അക്കാലത്ത് ഏറെ പൂജാകര്‍മങ്ങള്‍ നടത്തിയിരുന്നു. ബ്രാഹ്‌മണനാകണമെന്നാണു രാജാവിന്റെ ആഗ്രഹം. അതിനായി പൂജകളും യാഗങ്ങളും അടക്കം കഠിനയത്നങ്ങള്‍ നടത്തുന്നുണ്ട്. രാജാവിന്റെ ബ്രാഹ്‌മണ്യമോഹത്തിന്റെ ആഴമളക്കണമെന്നു മഹര്‍ഷി തീരുമാനിച്ചു.
ച്യവന മഹര്‍ഷി ഒരു ദിവസം കുശികന്‍ രാജാവിന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെത്തി. രാജാവും രാജ്ഞിയും പാദങ്ങളില്‍ പ്രണമിച്ചുകൊണ്ട് മഹര്‍ഷിയെ സ്വീകരിച്ചു. വിനയാമ്പിതരായി അദ്ദേഹത്തെ സല്‍കരിച്ചു.
‘കുശികന്‍, നിന്റെ കൊട്ടാരത്തില്‍ കുറച്ചുനാള്‍ താമസിക്കാനാണു ഞാന്‍ വന്നത്’ -മഹര്‍ഷി രാജാവിനോടു പറഞ്ഞു.
‘ഞങ്ങളുടെ ഭാഗ്യം. അങ്ങ് ഇവിടെ താമസിക്കുന്നത് ഈ രാജ്യത്തിനു ലഭിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ അനുഗ്രഹവും ബഹുമതിയുമാണ്’ -രാജാവ് സന്തോഷപൂര്‍വം തുടര്‍ന്നു. ഈ രാജ്യവും കൊട്ടാരവും അങ്ങയുടേതാണ്. അങ്ങേയ്ക്ക് എന്തും ഞങ്ങളോടു കല്‍പിക്കാം.’
‘ഞാന്‍ ഇവിടെ താമസിക്കുമ്പോള്‍ രാജാവും രാജ്ഞിയുാണ് എന്നെ പരിചരിക്കേണ്ടത്. മറ്റു പരിചാരകര്‍ വേണ്ട.’ മഹര്‍ഷിയുടെ നിര്‍ദേശം സന്തോഷത്തോടെ രാജദമ്പതികള്‍ സ്വീകരിച്ചു. മഹര്‍ഷിക്കു മുന്നില്‍ പരിചാരകരേപ്പോലെ അവര്‍ നിന്നു.
‘എനിക്കല്‍പം ഭക്ഷണം വേണം’-മഹര്‍ഷി.
രാജാവ് ഉടനേ കൊട്ടാര പരിചാരകര്‍ക്കു നിര്‍ദേശം നല്‍കി.’ലഭ്യമായ വിശ്വോത്തര ഭക്ഷണ വിഭവങ്ങളെല്ലാം വിരുന്നുശാലയില്‍ നിരത്തുക.’
അല്‍പസമയത്തിനകം എല്ലാം തയാര്‍. മഹര്‍ഷി ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരുന്നു. പരിചാരകര്‍ എത്തിച്ച വിഭവങ്ങളെല്ലാം രാജാവും രാജ്ഞിയും ചേര്‍ന്നു വിളമ്പി. മഹര്‍ഷിയാകട്ടെ, ഒന്നോ രണ്ടോ വിഭവങ്ങള്‍ മാത്രം അല്‍പം മാത്രമേ ഭക്ഷിച്ചുള്ളൂ. ശേഷിച്ച നൂറോളം വിഭവങ്ങളിലേക്ക് അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചതുപോലുമില്ല. ഭക്ഷണം അത്ര നന്നായില്ലെന്ന മട്ടില്‍ മഹര്‍ഷി എഴുന്നേറ്റു. ശയനമുറിയിലെ പട്ടുമെത്തയില്‍ കയറിക്കിടന്നു.
‘എനിക്കല്‍പം ഉറങ്ങണം. എന്നെ ഉണര്‍ത്തരുത്. ഉണരുംവരെ നിങ്ങള്‍ എന്റെ കാലു തടവുക’-മഹര്‍ഷി രാജദമ്പതികളോടു കല്‍പിച്ചു.
ഉടനേ രാജാവും രാജ്ഞിയും മഹര്‍ഷിയുടെ കാലു തടവാനാരംഭിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും അദ്ദേഹം ഗാഢനിദ്രയിലാണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
രാത്രി ഏറെ വൈകിയിട്ടും മഹര്‍ഷി ഉണര്‍ന്നില്ല. അല്‍പം കഴിയുമ്പോഴേക്കും ഉണരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ അവര്‍ കാലുതിരുമ്മല്‍ തുടര്‍ന്നു. നേരം പുലര്‍ന്നിട്ടും അദ്ദേഹം ഉറക്കംതന്നെ.
ഉണര്‍ത്തരുതെന്നും ഉണരുംവരെ തിരുമ്മല്‍ തുടരണമെന്നുമാണല്ലോ മഹര്‍ഷിയുടെ നിര്‍ദേശം. അതു ലംഘിച്ചാല്‍ മര്യാദകേടാകും. മാത്രമല്ല, മഹര്‍ഷി കോപിച്ച് ശപിക്കുകയും ചെയ്യും.
രണ്ടാംദിവസമായിട്ടും മഹര്‍ഷി ഉണര്‍ന്നില്ല. ഊണും ഉറക്കവുമില്ലാതെ രാജദമ്പതികള്‍ കാലു തടവിക്കൊണ്ടിരുന്നു, മനസില്‍ അല്‍പം പോലും നീരസമില്ലാതെ. അങ്ങനെ ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നുപോയി. ഒന്നും രണ്ടുമല്ല, 20 ദിവസം.
ഇരുപത്തൊന്നാം നാള്‍ ച്യവന മഹര്‍ഷി ഉണര്‍ന്നു. മെത്തയില്‍നിന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്കു കുതിച്ചു. ദിവസങ്ങളായി ഒരു തുള്ളി വെള്ളംപോലും കുടിക്കാതെയും ഒരുപോള കണ്ണടയ്ക്കാതെയും കാലുതടവിക്കൊണ്ടിരുന്ന രാജദമ്പതികളെ തിര ഞ്ഞുനോക്കുകപോലും ചെയ്തില്ല. കൊട്ടാരത്തിലെ ഓരോ മുക്കിലും മൂലയിലും പരിശോധിച്ചിട്ടും മഹര്‍ഷിയെ കണ്ടില്ല. പരിഭ്രാന്തനായ രാജാവ് പുറത്തേക്കോടി. വഴിയിലൂടെ കുറേദൂരം ഓടിയപ്പോള്‍ അതാ അദ്ദേഹം മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. അല്‍പസമയംകൊണ്ട് മഹര്‍ഷിക്കരികില്‍ ഓടിയെത്തിയെങ്കിലും ഞൊടിയിടയ്ക്കുള്ളില്‍ അദ്ദേഹം വീണ്ടും അപ്രത്യക്ഷനായി.
രാജാവ് പിന്നേയും വിഷണ്ണനായി നടുറോഡിലും സമീപപ്രദേശങ്ങളിലും തെരഞ്ഞെങ്കിലും മഹര്‍ഷിയെ കണ്ടില്ല. അദ്ദേഹം കൊട്ടാരത്തിലേക്കു മടങ്ങി. കൊട്ടാരമുറിയിലെ പട്ടുമെത്തയില്‍ അതാ മഹര്‍ഷി നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു. ഉറങ്ങുകയാണ്. രാജാവും രാജ്ഞിയും വീണ്ടും കാലു തടവല്‍ തുടര്‍ന്നു. കുറേക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഉണര്‍ന്നു.
‘എനിക്കൊന്ന് എണ്ണതേച്ചു കുളിക്കണം’- മഹര്‍ഷിയുടെ ആവശ്യം. ഉടനേ എണ്ണയെത്തി. രാജാവുതന്നെ അതിഥിയെ എണ്ണതേപ്പിച്ചു. കുളി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഭക്ഷണം വേണമെന്നായി. കഴിഞ്ഞ തവണത്തേക്കാള്‍ അതിവിശിഷ്ടമായ ഭക്ഷണവിഭവങ്ങള്‍ രാജദമ്പതികള്‍ വിളമ്പി. പക്ഷേ, മഹര്‍ഷി ഇക്കുറി ഒന്നുപോലും രുചിച്ചുനോക്കിയില്ല. എല്ലാ വിഭവങ്ങളും കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തുവച്ച് തീകത്തിച്ചു ഭസ്മമാക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്. രാജാവും രാജ്ഞിയും അപ്പോഴും അക്ഷോഭ്യരായിരുന്നു.
അങ്ങനെ കുറച്ചുദിവസം കഴിഞ്ഞു. ഒരു സന്ധ്യയില്‍ മഹര്‍ഷിക്കു മോഹം, രഥയാത്ര നടത്തണമെന്ന്. ഏഴു കുതിരകളെ പൂട്ടിയ രഥമൊരുങ്ങി. അപ്പോഴാണ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത്: ‘കുതിരകളല്ല, രാജാവും രാജ്ഞിയുമാണു രഥം വലിക്കേണ്ടത്. പിന്നെ, നിങ്ങള്‍ രഥം വലിച്ചുനടക്കുന്നതു കാണാന്‍ ജനം തടിച്ചുകൂടും. അവര്‍ക്കു സമ്മാനിക്കാന്‍ വേണ്ടുവോളം സ്വര്‍ണവും പണവും മറ്റും വേണം.’
കുശികന്‍ രാജാവും രാജ്ഞിയും ഒരു വൈമനസ്യവും പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല. സന്തോഷത്തോടെ രഥം വലിക്കാന്‍ അവര്‍ തയാറായി. രഥത്തിനു പിന്നാലെ ചാക്കുകളില്‍ സ്വര്‍ണവും വെള്ളിയും നാണയങ്ങളും ചുമന്ന് പരിചാരകരുമെത്തി.
രഥയാത്ര തുടങ്ങി. രാജവീഥികളില്‍ തിങ്ങിനിറഞ്ഞ ജനങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ രാജാവും രാജ്ഞിയും രഥംവലിച്ചു. ജനം ഈ കാഴ്ചകണ്ട് അമ്പരന്നു. രഥത്തിലിരുന്ന് ച്യവന മഹര്‍ഷി ഇടക്കിടെ രാജാവിനെയും രാജ്ഞിയെയും ചമ്മട്ടികൊണ്ട് വീശിയടിക്കുന്നു. സ്വന്തം ജനത്തിനു മുന്നില്‍ വേദനയും അപമാനവും സഹിച്ചുകൊണ്ട് അവര്‍ രഥം വലിച്ചു. മഹര്‍ഷി ജനത്തിന് സ്വര്‍ണവും നാണയങ്ങളും വാരിക്കോരി എറിഞ്ഞുകൊടുത്തു. കുറച്ചുദൂരം പോയപ്പോള്‍ മഹര്‍ഷി അജ്ഞാപിച്ചു:
‘രഥം നിര്‍ത്തൂ.’ മഹര്‍ഷി രഥത്തില്‍നിന്നിറങ്ങി രാജാവിനേയും രാജ്ഞിയേയും തന്റെ മുന്നിലേക്കു മാറ്റിനിര്‍ത്തിക്കൊണ്ടു തുടര്‍ന്നു:
‘നിങ്ങള്‍ എല്ലാം സന്മനസോടെ സഹിച്ചിരിക്കുന്നു. എനിക്കു സന്തോഷമായി. എന്തു വരമാണു ഞാന്‍ തരേണ്ടത്?’
‘മഹര്‍ഷേ, അങ്ങയുടെ അനുഗ്രഹമാണു ഞങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടത്’-രാജാവ് പറഞ്ഞു.
‘കുശികന്‍ ബ്രാഹ്‌മണ്യം ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം. അതിനുള്ള യോഗ്യത നിങ്ങള്‍ക്കുണ്ടോയെന്നു പരീക്ഷിക്കാനാണു ഞാന്‍ വന്നത്. നിങ്ങള്‍ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു. നല്ല മനസോടെ സഹിഷ്ണുത പ്രകടിപ്പിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ നിങ്ങളെ ഞാന്‍ ഭസ്മമാക്കുമായിരുന്നു. നിങ്ങള്‍ മഹാന്മാരാണ്. ക്ഷത്രിയരായ നിങ്ങളുടെ മൂന്നാം തലമുറയ്ക്കു ബ്രാഹ് മണ്യം ലഭിക്കും’-ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ച്യവനന്‍ അപ്രത്യക്ഷനായി.
ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെയും ഉറങ്ങാതെയും രഥംവലിച്ചും ക്ഷീണിതരായിരുന്ന രാജാവും രാജ്ഞിയും പെട്ടെന്ന് കൂടുതല്‍ ഓജ സുറ്റവരായി. മഹര്‍ഷിക്കു മനസാ നന്ദി പറഞ്ഞ് അവര്‍ കൊട്ടാരത്തിലേക്കു മടങ്ങി രാജ്യഭരണം തുടര്‍ന്നു.