കൂരിരുട്ടില്‍ അമ്പെയ്തു
നേടിയ പുത്രദുഃഖം
മിത്തുകള്‍ മുത്തുകള്‍ – 9
രാമായണം കഥ
പുനരാഖ്യാനം:
ഫ്രാങ്കോ ലൂയിസ്
ദശരഥ മഹാരാജാവിന്റെ യൗവന കാലം. രാജ്യഭരണത്തില്‍ അതിനിപുണന്‍. ആയോധനകലയില്‍ അഗ്രഗണ്യന്‍. കൂരിരുട്ടത്തുപോലും ലക്ഷ്യം പിഴയ്ക്കാതെ അമ്പെയ്യാന്‍ ദശരഥനു പ്രത്യേക കഴിവുണ്ട്. പലപ്പോഴും പള്ളിവേട്ടയ്ക്കു കാട്ടിലേക്കിറങ്ങുന്നത് രാത്രിയിലാണ്.
ഒരിക്കല്‍ സരയൂ നദിതീരത്തെ വനത്തിലേക്കു രാജാവും പരിവാരങ്ങളും പള്ളിവേട്ടയ്ക്കിറങ്ങി. പാതിരായോടടുത്തു കാണും. ശ്വാസംമുട്ടിക്കുന്ന കൂരിരുട്ട്. തപ്പിപ്പരതി നടന്നു. പെട്ടെന്ന് ഒരു ശബ്ദം. നദിക്കരയില്‍നിന്നാണ്. ആന തുമ്പിക്കൈയില്‍ വെള്ളമെടുത്തു കുളിക്കുന്നതുപോലെ.
ദശരഥ രാജാവ് ശബ്ദം കേട്ട ദിക്കു ലക്ഷ്യമാക്കി വില്ലുകുലച്ചു.
”അയ്യോ! അമ്മേ… ആ…’ ഒരു നിമിഷത്തിനകം നദിക്കരയില്‍നിന്ന് ആര്‍ത്തനാദം മുഴങ്ങി. ആനയുടെ നിലവിളിയല്ല; മനുഷ്യന്റേതുതന്നെ. അമ്പേറ്റിരിക്കുന്നത് ഒരു മനുഷ്യ ശരീരത്തിലാണെന്ന് രാജാവിനു മനസിലായി. അദ്ദേഹവും പരിവാരങ്ങളും അങ്ങോട്ടോടി. പന്തം തെളിച്ച് വെളിച്ചം പകര്‍ന്നു. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച അദ്ദേഹത്തെ നടുക്കിക്കളഞ്ഞു. ഒരു മുനികുമാരന്‍ അമ്പേറ്റ് രക്തത്തില്‍ കുളിച്ചു കിടന്നുപിടയുന്നു. തൊട്ടരികില്‍ പൊട്ടിച്ചിതറിയ മണ്‍കുടം,
മുനികുമാരന്‍ കുടത്തില്‍ വെള്ളമെടുത്തു കുളിക്കുകയായിരുന്നു. ആനയെന്നു തെറ്റിദ്ധരിച്ച് മുനികുമാരനു നേരെ അമ്പെയ്തല്ലോയെന്നു രാജാവിനു കടുത്ത ദുഃഖംതോന്നി.
‘അങ്ങു ദശരഥ രാജാവല്ലേ? ആര്‍ക്കും ഒരു ദ്രോഹവും ചെയ്യാത്ത എനിക്കുനേരെ അങ്ങെന്തിനാണ് അമ്പെയ്തത്? എന്റെ അച്ഛനമ്മമാര്‍ എന്നെയും കാത്തിരിക്കുകയാണ്. പ്രായാധിക്യംമൂലം കണ്ണുകാണാനാവാത്ത അവര്‍ക്കുവേണ്ടി വെള്ളം കോരാന്‍ വന്നതാണു ഞാന്‍. ഒന്നു കുളിക്കാമെന്നു കരുതി. ഇതാണോ ഞാന്‍ ചെയ്ത തെറ്റ്?’ മുനികുമാരന്‍ വേദനയോടെ പുളഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞെരങ്ങfഞരങ്ങി പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
ദശരഥനു ബോധക്ഷയമുണ്ടാകുന്നതുപോലെ തോന്നി. ധര്‍മമനുഷ്ഠിക്കേണ്ട താന്‍ ഒരു പഞ്ചപാവത്തെ കൊല്ലുന്നല്ലോയെന്ന് ഓര്‍ത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസുതേങ്ങി. കൈയില്‍നിന്ന് അമ്പും വില്ലും താഴെവീണു. എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ രാജാവു പകച്ചുനില്ക്കേ, മുനികുമാരന്‍ തുടര്‍ന്നു. ”എന്റെ നെഞ്ചിലേറ്റ അമ്പ് ഊരിമാറ്റുക. ഞാന്‍ മരിക്കട്ടെ. എന്റെ അച്ഛനമ്മമാരെ വിവരം അറിയിക്കണം. ദാ, ആ വഴിക്കുപോയാല്‍ ആശ്രമത്തിലെത്താം.’
ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും മുനികുമാരന്റെ ജീവനറ്റു. പരിവാരങ്ങളില്‍ കുറച്ചുപേരെ മുനികുമാരന്റെ ജഡത്തിനരികില്‍ നിര്‍ത്തി ദശരഥനും ശേഷിച്ചവരും ആശ്രമത്തിലേക്കു നടന്നു. ആശ്രമത്തിലെത്തിയ ദശരഥന്‍ തന്നെ ദുരന്ത വാര്‍ത്ത വൃദ്ധരായ ആ താപസദമ്പതികളെ അറിയിച്ചു മാപ്പിരന്നു.
ദുഃഖം സഹിക്കാനാകാതെ അവര്‍ ഏങ്ങലടിച്ചു കരയാന്‍ തുടങ്ങി. ‘ദുഷ്ടനും ക്രൂരനുമായ രാജാവേ, കുമാരന്റെ അടുത്തേക്കു ഞങ്ങളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകൂ. ഞങ്ങളുടെ ഏക സന്താനത്തെ അങ്ങു നിഷ്‌ക്കരുണം കൊന്നല്ലോ’- അവര്‍ വിലപിച്ചു.
കണ്ണുകാണാനാകാത്ത ആ താപസദമ്പതികളെയും കൂട്ടി ദശരഥന്‍ നദീതീരത്തേക്കു നടന്നു. മകന്റെ ശരീരത്തില്‍ അവര്‍ തപ്പിത്തടവി നോക്കി. ജഡം കെട്ടിപ്പുണര്‍ന്നുകൊണ്ട് കൂടുതല്‍ ഉച്ചത്തില്‍ ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മുനികുമാരന്റെ അച്ഛന്‍ രാജാവിനോടു പറഞ്ഞു:
”ഇനി നോക്കിനിന്നിട്ടെന്തു കാര്യം? ഒരു ചിതയൊരുക്കൂ.’
രാജാവും പരിവാരങ്ങളും ചേര്‍ന്ന് ആ രാത്രിതന്നെ വിറകു ശേഖരിച്ചു നദീതീരത്ത് ഒരു ചിതയൊരുക്കി. മുനികുമാരന്റെ ജഡം ചിതയില്‍ വച്ച് തീകൊളുത്തി. തീ ആളിപ്പടര്‍ന്നപ്പോള്‍ വൃദ്ധ താപസന്‍ ദശരഥ രാജാവിനെ ശപിച്ചു.
‘ഞങ്ങളെപ്പോലെ അങ്ങും പുത്രദുഃഖത്തോടെ മരിക്കും.’
ശപിച്ചു തീര്‍ന്നതിനു പിന്നാലെ താപസ ദമ്പതികള്‍ ആളിക്കത്തുന്ന ചിതയിലേക്ക് എടുത്തുചാടി. അവരും ചിതയില്‍ വെന്തുമരിച്ചു.
കൊട്ടാരത്തിലേക്കു മടങ്ങിയ രാജാവിനെ ഏറെക്കാലം ഈ ദുരന്തത്തിന്റെ ഓര്‍മകള്‍ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ദശരഥന്‍ ഇക്കഥയെല്ലാം മറന്നു. വൃദ്ധനായി. രാജ്യഭാരം മക്കളെ ഏല്പിച്ചു വിശ്രമിക്കാനൊരുങ്ങിയപ്പോള്‍ കൈകേയിയുടെ കൗശലപ്രയോഗംമൂലം രാമലക്ഷ്മണന്മാരും സീതയും വനവാസത്തിനു പോകേണ്ടിവന്നു. അവര്‍ കൊട്ടാരം വിട്ടതുമൂലമുള്ള മനോവ്യഥ ദശരഥനെ കൂടുതല്‍ തളര്‍ത്തി. മറ്റു മക്കളായ ഭരതനും ശത്രുഘ്നനും സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവര്‍ അമ്മാവന്മാരുടെ കൊട്ടാരങ്ങളിലായിരുന്നു. മക്കളെ കാണാതെ വിഷമിച്ച ദശരഥനു
കിടക്കയില്‍നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കാനാവാത്ത ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങള്‍.
രാമന്‍ വനവാസത്തിനിറങ്ങിയതിന്റെ ആറാംദിവസം രാത്രിയില്‍ പുത്രദുഃഖം മൂലമുള്ള അസ്വസ്ഥതകള്‍ ക്രമാതീതമായി വര്‍ധിച്ചു. അപ്പോഴദ്ദേഹം വൃദ്ധതാപസന്റെ ശാപത്തെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തു.
”ഞങ്ങളെപ്പോലെ അങ്ങും പുത്രദുഃഖത്തോടെ മരിക്കും.’
തന്റെ അന്ത്യം അടുത്തിരിക്കുന്നുവെന്നു മനസിലാക്കിയ ദശരഥന്‍ മുനികുമാരന്റെ പഴയ കഥ തൊട്ടരികിലുണ്ടായിരുന്ന ഭാര്യ കൗസല്യയോടു പറഞ്ഞു. പറഞ്ഞു തീര്‍ന്നതോടെ ദശരഥരാജാവും കഥാവശേഷനായി, പുത്രദുഃഖത്തോടെത്തന്നെ.